Boos, blij, bang of verdrietig
 
“Hoe gaat het met je?”
“Goed!”
“Maar hoe voel je je dan?”
“Ehmm…..”
 
Het lijkt zo simpel, praten over je gevoelens. Het is in ieder geval iets wat we vaak aan onze kinderen vragen om te doen. “Zeg dan wat je voelt, dan kunnen we je helpen!”
Ik krijg in mijn praktijk vaak te maken  met ouders die het lastig vinden dat hun kind bijna niks vertelt over zijn of haar gevoelens. Ik vraag dan wel eens hoe ze daar zelf mee omgaan. Praten zij zelf gemakkelijk over hun gevoel? En weten zij eigenlijk wel wat ze voelen?
 
Waar het volgens mij begint is niet het praten over gevoelens, maar het voelen van je gevoelens. Want als je je gevoelens gaat leren herkennen dan kun je er ook beter een naam aan geven. Om dat te oefenen raad ik vaak aan om te starten met leuke massagespelletjes, waarbij ouders hun kind gaan masseren en ook andersom natuurlijk! Sta er dan bij stil te dat het belangrijk is dat je rekening met elkaar houdt, waarbij je regelmatig vraagt of het nog fijn voelt. Op die manier leg je de basis om over datgene wat je voelt te gaan praten.
Je kunt bijvoorbeeld vragen “Hoe voelt het als ik je op je rug kriebel of je benen stevig masseer?” en daarna “Voel je ook iets aan de binnenkant van je benen of alleen aan de buitenkant?” Zeker als je zelf eerst vertelt wat jij voelt nodig je je kind uit om ook te benoemen wat hij voelt.
 
Als je dat een tijdje zo hebt gedaan en je merkt dat het voor je kind steeds gemakkelijker wordt om te vertellen wat er gebeurt in zijn lijf kun je gaan proberen of je kind ook kan benoemen wat hij voelt als hij bijvoorbeeld boos of verdrietig is. Wat gebeurt er dan in zijn lijf?
 
En onthoud: Vertel ook vaker wat jij voelt, dan volgt je kind vanzelf……